Bergwandeling Campo de Lopez, een hoedje en een verloren jas

Half elf. Ik ben te laat opgestaan en moet me nu haasten.... snel de laatste dingen inpakken en naar de auto. Coby, Nolleke en Hans die mee rijden met ons (omdat John Monique in Alicante op moet halen) zijn al doorgelopen naar de receptie. Ik berg de spullen op in de achterbak en spring in de auto. En dan vergeet je natuurlijk weer wat. Wanneer we wegrijden loopt Evert net de deur uit en begroet ons met een brede lach en de vraag: "heb je je rijbewijs wel bij je?" Niet dus, ik spring weer uit de auto en roep naar Evert die intussen doorgelopen is, "Niet dus" . Lachen!! Portemonnee ook niet bij me.......gauw de caravan weer in, portemonnee pakken, caravan weer op slot.... Ik spring de auto weer in en even later zijn we bij de receptie waar al een mooi ploegje staat te wachten. Dan blijkt dat ik mijn zonneklep ook vergeten en loop nog eens terug naar de caravan en neem die van Louis ook maar mee. Weer naar de receptie, diepe zucht, héhé...... Daat is Louis net bezig om de auto weer uit te pakken want er zijn genoeg auto's. Dus rijden wij toch met Karl en Emmy mee en Hans, Nolleke en Coby hebben een plek gevonden bij de andere wandelaars. Dan gaan we in colonne richting Lorca. Een prachtige weg slingert tussen de heuvels naar het dorpje waar we de wandeling beginnen. En waar we "après marcher" kunnen genieten van een drankje en wat lekkers erbij. Een super klein dorpje met slechts een paar huizen, een kerkje en waar je de deur niet op slot hoeft te doen en de was gewoon op het zonnigste plekje midden in het dorp te drogen hangt..... Zo vredig.... En hier bij het op leeftijd zijnde echtpaar, mogen we, straks, op hun terras gebruik maken van een verfrissend drankje en een bordje worst en kaas. Dat heeft Annie weer prachtig geregeld. Zij hebben er al wat genuttigd voor een habbekrats, toen ze, met Chris en Nel, Ricardo en Dianca, (geloof ik) de route hebben uitgezocht en gelopen, opdat wij weer kunnen genieten van een prachtige wandeling door de natuur van Murcia, Spanje. Ooit was Het gebouw een woning met een bar en misschien is het laatste nog steeds wel als bar in gebruik. Het aiet er een beetje armoedig en verwaarloosd uit, het uithangbord van de uitspanning is verbleekt door de zon.... Een hond blaft.... niet gewend aan zoveel vreemd volk om de deur. Het weer is prachtig. Het fleecejack kan wel uit. Volop zon en een aangename temperatuur. Louis wordt nog gefeliciteerd met zijn verjaardag en ook Egon en Cor, beide ook op 18 februari jarig, worden omhelst en gezoend door de aanwezige dames. Handen worden geschud en dan gaan we op pad. Het zandpad is een stukje vlak en dan hebben we toch een behoorlijke klim te gaan. De berggeiten vooraan hebben de pas erin, maar wij, in de achterhoede, doen het rustig aan en hebben vooral oog voor de natuur. We kuieren rustig door en genieten van de prachtige natuur. De glooiende hellingen lopen in elkaar over, steeds na elke bocht is het landschap net weer even anders. Velden met olijfbomen, akkers met in bloei staande amandelbomen, geploegd soms en omgeven door heel veel bloeiende struiken. De aarde kleurt van grijs naar donkerrood. Het panorama is zo mooi. Volgende keer een ezel mee, plakkaatverf, kwasten en een krukje om op te zitten om dit pittoreske landschap vast te leggen op doek. Volgend jaar toch maar een paar workshops inlassen. Ik ga Loes vragen. Prachtig toch? De groep voor ons wandelt vlot de berg op en is al een poosje niet meer te zien. We lopen met zijn vijven rustig door en kunnen aan de voetstappen zien dat we rechtdoor moeten. Bij een splitsing staan wat later enkele wandelaars op ons te wachten opdat we niet vergeten af te slaan. Het landschap, stukken akkerland met olijfbomen en amandelbomen wordt afgewisseld door stukken bos. Op een heel mooi vlak stuk, stoppen we om de meegebrachten boterhammen, fruit of een eitje te nuttigen. Cor houdt zichzelf in evenwicht op een dakpan. Jozef die nog wat zitelementen heeft gevonden in de ruïne gooit er een paar naar beneden. Holle bouwstenen, ooit gediend als onderdeel van de muren van het huis dat lang geleden bewoond was. Ik vraag me af wie er gewoond heeft en hoe men hier heeft kunnen leven in de middle of knowhere. Winkels zijn er niet in de buurt. Ik denk dat men zich hier helemaal zelf heeft kunnen redden. Groente en fruit heeft verbouwd en zelf brood bakte. Meer had men ook niet nodig..... misschien? Wijn maken deden ze vast ook zelf. Een paar geiten voor melk en kaas. Zo simpel leven, maar vast veilig en gelukkig. Hoewel in de tijd dat Franco aan de macht was....... We zitten een poosje in de zon, Ineke en Egon delen het snoepje en koekje van de week... Friso en Monique zijn er niet dus moeten we respectievelijk het frisse babbelaartje en het amandelkoekje missen. Na de pauze loopt Karl al vast de berg op naar het hoogste punt van deze dag. Onder een boom wacht hij tot wij zover zijn. We zien hem staan en het lijkt ons een beste klim! Ook de andere wandelaars komen weer in de benen en beginnen aan de wandeling verder omhoog. Best wel een steil stukje.... maar het gaat goed. Boven aan gekomen opnieuw een prachtig uitzicht. In de vallei zien we het dorp Lorca liggen. Ik wist dat er een aardbeving was geweest enkele jaren terug. Ricardo vertelt dat de schade van de aardbeving nog te zien is in het dorp. Ineke beaamt dit en zegt dat het een heel leuk dorp is. (Ter info: Lorca is in 2011, op 11 mei getroffen door een aardbeving. Eentje met een kracht van 5.3 vooraf gegaan door een beving van 4.4 op de schaal van Richter. 9 doden en honderden gewonden tot gevolg. Veroorzaakt door zijwaarts bewegende platen ( strike-slip genoemd) langs een van de vele breuken. Een beving met een zijwaartse beweging ontstaan ondiep, terwijl over elkaar heen schuivende platen een beving diep in de aarde bewerkstelligen en een op en neergaande beweging veroorzaken. Dat dit een aardbevingsgebied is, is goed te zien aan de valleien omgeven met recht omhoog lopende bergen, veroorzaakt door bevingen. Genietend van de kruidige geur, de vele, vele bloesem, het glooiende landschap, de gerangschikte amandelbomen, zingende vogels en een enkele vlinder, lopen we verder. kan Er kan wel een trui minder aan want het is warm. Met Ineke en Dianca lopen we achteraan. Peter en Louis en Ricardo lopen voor ons. Ik heb voldoende gelegenheid om foto's te maken. Nu Geus ook niet meeloopt wil ik al dit moois toch even vastleggen. Het pad is goed te belopen. Even later horen we het geluid van een trekker die zoals blijkt tussen de amandelbomen druk bezig is de grond om te ploegen waardoor het onkruid in de stenige roodbruine aarde verdwijnt. Beste klus, zo te zien, om tussen de bomen door te manoeuvreren. De groep wandelaars is behoorlijk uiteen gevallen, we zien ze allang niet meer maar we kuieren genoeglijk verder. Kletsen gezellig wat samen en Ricardo wijst ons op een waterput, zoals er zoveel zijn in Spanje. Ik ga er met hem naar toe om te kijken wat het precies is. De deurtjes staan open en inderdaad onder het stenen, ronde bouwsel is het systeem intact waarmee water omhoog getakeld wordt. Een ijzeren dwarsligger met daaraan een ketting. We sjouwen weer door, ik heb het warm en wat later kan ook de trui uit. Nog een paar foto's maken van de kleurige bloemen. Ziezo. Weer een paar mooie plaatjes. En dan zie ik een platgereden oude strohoed liggen en pak hem op. Ik sla het stof eraf en zet hem op. Ricardo schiet even later in de lach en zegt ' nu hebben we een Calimero' Een poosje loop ik met Louis op. Het gaat prima zegt hij. "Het is wel een flinke wandeling en je voelt wel dat je een behoorlijke inspanning hebt geleverd maar het gaat best". We lopen nog een eindje door met Peter en Ricardo. Dianca en Ineke lopen achter ons. Dan bemerk ik dat ik mijn fleecejas kwijt ben. .... potverdrie...... dat heb ik niet gemerkt, maar ik ben hem echt kwijt. Ineke en Dianca die een eindje achter ons lopen vragen we of zij hem soms gevonden hebben.... nee dus. Wat nu? We zijn bijna bij het eindpunt. De rest van de groep loopt een heel eind voor ons uit..... ik moet terug om hem te zoeken, want de sleutels zitten er in. Ik vertel aan de anderen dat ik terug moet en ik maak aanstalten om terug te lopen. Ineke geeft aan met me mee te gaan en Peter en Ricardo zegen te blijven wachten. Louis loopt vast door naar de groep, om te zeggen dat we later weer aansluiten op het terras. Ineke en ik zetten de pas er in....Een bocht en nog een bocht en nog een ......we komen de boer tegen die op de trekker zat..... groeten hem en lopen door. Na een kwartiertje lopen nog niks gevonden. We lopen nog even door en ik zeg tegen Ineke dat we beter terug kunnen gaan en misschien met de auto nog even kunnen zoeken. De weg is immers goed te berijden... Ineke geeft aan dat dat goed mogelijk is want de weg komt weer op de asfaltweg uit die we eerder overgestoken zijn. Ik ga liever terug. Ineke geeft aan nog een bocht door te willen lopen en dan........ daar ligt ie, op het pad. De kans was groot dat we het jack zouden vinden, want er waren verder geen wandelaars, maar toch superblij, dat we hem hebben. High five, een spontane schreeuw, hoera! Ik pak het op....er zit niks in de zakken.... even bedenk ik dat de sleutels er uitgevallen kunnen zijn....... Dan draaien we ons om en lopen we in hoog tempo weer naar het dorp. Ik pieker nog even wat ik met de sleutels heb gedaan. Want zonder kunnen we de caravan niet in. Dan besef ik dat Louis ze moet hebben want hij heeft de auto geparkeerd omdat we toch met Karl en Emmy zijn meegereden...... Ik had eerder tijdens de wandeling nog gezegd dat ik deze wandeling nog wel een keer zou willen lopen..... nou de Holzmichl heeft het gehoord en de daad voor mij METEEN bij het woord gevoegd! Ik mocht de route een heel stuk meteen nog eens lopen... Na nog eens twintig minuten zien we het kerkje weer en daar staat Ricardo en ook Peter.. zij hadden net tegen elkaar gezegd dat ze net zo goed konden doorlopen omdat we het zelf wel konden vinden, zo dicht waren we al bij het dorp. Samen lopen we verder. Blij dat we het fleecejack hebben en zin in een koel drankje. Al zingend lopen we het dorp in en de groep tegemoet. Zingend komen we er aan "wij zijn twee eenzame cowboys"......het strooien hoedje heb ik nog op! En met een brede grijns, hopende dat er nog wat kaas en worst over is doen we verslag. En ja hoor op de tafels staan bordjes met enkele soorten worst en geitenkaas. De groep heeft alvast een lekker biertje, wijntje of fris gedronken en als wij ook een fris glas witte wijn en een biertje hebben gekregen proosten we. Ik heb besloten te tracteren na alle commotie en tevens omdat Louis jarig was. Annie deelt het de groep mede en spontaan wordt er nog eens happy birthday gezongen. De waard heeft zijn best gedaan om het ons naar de zin te maken en hun middagmaaltijd ervoor laten staan. Ik loop naar moeder de vrouw die buiten aan de keukentafel zit, en vraag haar naar de rekening en ze wijst dat ik naar binnen moet gaan. Door het vliegen gordijn kom ik in een sober gemeubileerde ruimte, rechts is de keuken zie ik als ik door loop naar wat de bar moet zijn. De waard is druk bezig met het koffieapparaat. Hij vraagt of ik koffie wil en ik bedank hem. Ik wil graag de rekening. Hij loopt naar de keuken en wanneer ik naar het halletje om te kijken waar hij gebleven is, zie ik hem aan de keukentafel zitten druk doende met papier en potlood om van de genuttigde drankjes en kaas en worst een rekeningetje te maken. Terwijl,ik wacht Ie ik in demkeuken op het aanrecht, twee borden staan met een paar aardappels en een stukje vlees erop. De rest van hun middagmaal welke ze voor ons koud hebben laten worden. Dan komt de waard weer naar me toe en laat me de rekening zien. Met ruim 20 personen, genoten van al het goede, vind ik dat de rekening alleszins meevalt en dat een fooi wel op zijn plaats is. Ik hoef geen geld terug en dan pakt hij een amandelcake uit de schap en vraagt of hij deze klein zal snijden voor ons. Ik kan niet weigeren en even later komt hij met een bord klein gesneden cake naar ons toe. Ik deel de cake rond en we genieten allen van dit vriendelijke gebaar van de waard. Een genoeglijk half uurtje volgt. Er hangen kooitjes op het terras met patrijsvogels erin. Lokvogels om andere vogels van hetzelfde soort te lokken in het veld. Maar de kooitjes zijn zo klein dat de diertjes zich nauwelijks kunnen omdraaien. Best heel zielig! De kanaries in de volière hebben wat meer bewegingsruimte. Dan is het tijd om op te stappen. Het wordt frisser en de wandelaars die in de schaduw zitten hebben het intussen een beetje koud gekregen. Het waait ook wel weer. We ruimen op, brengen de glazen naar de grote tafel en zetten de tafels weer op de plaats de stoelen er netjes om heen, groeten en dan zoeken we de auto's op. We geven de waard en zijn vrouw een hand en bedanken voor de goede ontvangst. Een mooie plek om nog eens terug te komen.

Iedereen die bijgedragen heeft aan deze dag super bedankt. Het was weer hartstikke gezellig! Ineke je bent een kanjer om met me mee terug te lopen om het fleece jack te zoeken. Ricardo en Peter bedankt voor het wachten op ons. Ook jullie hebben eeuwige roem! Tot de volgende keer.