De kristalroute, voor bikkels en avonturiers

Het is weer woensdagochtend. De rugtas staat klaar, brood, warme thee en banaan mee. Wandelschoenen mee,  want ik rijd vandaag. Anny heeft zich afgemeld voor deze ‘zware’ route. Om half elf vertrekken we met drie auto’s. Via de route naar Cartagena, over de bergweg met een enkele haarspeldbocht, komen we bij het restaurant waar we parkeren. Ik ben benieuwd naar de kristalroute. Ik heb deze nog niet eerder gelopen en volgens mij de hele groep nog niet behalve Jneke en Jizef en Chris en Nel. Zij hebben de route verkend en op de lijst gezet voor de wandelgroep. Het is koud . Een extra trui is nodig om warm te blijven. Ik heb de handschoenen ook maar aangetrokken. Op advies één stok mee omdat het pad heel smal is. Het eerste stukje van de route is vals plat. Het pad is ruw, veel stenen en rotsen, dus meteen de neus richting de voeten. Dan begint het stijgen. Het pad is smal maar steil. We klauteren een poosje achter elkaar aan. Af en toe even om je heen kijken us discutabel… door het hoogte verschil kun je duizelig worden en dat is vervelend. Op het rustpunt waar we wat kunnen drinken wie daar behoefte aan heeft, kunnen we even onze hartslag laten normaliseren. Wat later gaat het verder. Het pad is smal, heel smal, rotsig en af en toe moeten we door de struiken . De bikkel in korte broek zal wat schrammen oplopen maar dat deert hem niet… We stijgen verder en verder.. na de volgende stop komt het eerste conditieprobleem naar voren. Han heeft het even moeilijk en moet een steen accepteren om even bij te komen. Paar biertjes van de avond ervoor zitten hem nog in de benen… wat later gaat ook Klaasje even zitten , wat duizelig door het opzij kijken. Het hoogteverschil can het pad en de dipte kan je behoorlijk parten spelen. Het beste is om steeds even stil te staan voor je om je heen kijkt. Ik merk het zelf ook.. Maar staan we stil om even te checken of het met iedereen goed gaat, genieten we van het panorama. Het is koud en winderig maar iedereen is goed ‘uitgerust’ en met winddichte kleding en goede schoenen is de route pittig maar goed te doen. Het pad wordt smaller en smaller en hier en daar slechts een halve meter breed met ernaast een afgrond….. voor mensen met hoogtevrees  niet best. Maar gelukkig gaat alles goed. Nu snap ik waarom Anny niet meeging. Ze houdt hier niet van dat weet ik. Voor Nolleke en Hans misschien ook te zwaar. We moeten immers ook weer afdalen…. Nolleke is enkele jaren geleden uitgegleden en dan ben je extra voorzichtig.  De wolken hangen laag en als we wat later,  na nog een helling getrotseerd te hebben, op het hoogste punt aankomen, zien we de hut waar we, mocht het nodig zijn, kunnen schuilen. Ik ga er naar binnen en in de hut staat een tafel en drie slaapbanken aan de muur. Op tafel ligt een schrift waar ik onze groep inschrijf. Voor de hut vinden we een plekje waar we tijd nemen om te lunchen, Klaasje, Frans en Emmy vinden naast de hut een stenen bank waar ze de lunch gebruiken. Het wordt een genoeglijk half uurtje. Het weer wordt er niet beter op. Hoewel er geen regen voorspeld is ziet het er niet best uit en om ons heen zorgt de laaghangende bewolking voor een kleine wereld. Af en toe ontstaat er een gat in de bewolking waardoor we ineens een vergezicht hebben tot de zee. Een prachtig gezicht. De boterhammen en fruit wordt genuttigd en schillen worden netjes meegenomen.  We delen een snoepje en dropjes, maken een paar foto’s van het interieur van de hut en dan is er tijd om even een groepsfoto te maken. Dan pakken we de stoeltjes weer in en maken nog wat foto’s van het prachtige panorama onder de bewolking. De foto’s zijn goed gelukt en opnieuw genieten we van de natuur. Het was een pittige klim naar het uitzicht ondanks de mist meer dan de moeite waard. We beginnen aan de afdaling. Eerst nog een oversteek langs struiken en over rotsen met grillige vormen. Het is een beetje zoeken waar je het beste je voeten neer kunt zetten naar daaraan zijn we wel gewend. Dan komt er een steil stuk en is het oppassen. Niet te dicht op elkaar lopen wat toch gauw gebeurt. Het gevaar om een andere wandelaar mee te nemen als je uitglijdt, is niet gewenst. Rustig aan dalen we af. Er is in het verleden hard gewerkt hier. Er zijn meerdere schachten en tunnels. Mogelijk is er gezocht naar erts met voldoende inhoud. Mogelijk hadden de tunnels een ander doel…. Schuilplaatsen in de tijd dat het regime van Franco nog actief was?? Ik weet het niet maar ga me thuis wel even verdiepen in de geschiedenis van Cartagena. We dalen langzaam af. Maken nog enkele foto’s van de tunnels en grotten en genieten van steeds weer een ander uitzicht. Het is hier groen door een verscheidenheid aan kruiden, onbekende struiken en palmen. Het is nog steeds koud en de wandelaars met capuchon of muts doen hem graag op. Cobie doet nog even een knieband om want de afdaling vraagt een behoorlijke inspanning en je kunt beter voorkomen dan genezen. Het gaat goed. De foto’s getuigen straks van dit avontuur. Ik geniet ervan en het kan me eigenlijk niet moeilijk genoeg zijn. Heerlijk. Wat later bereiken we het pad dat ons naar de auto’s brengt en we zijn allemaal blij dat we het zonder valpartijen gelopen hebben. Een supermooie route! De wandelschoenen worden verruild door sneakers en we rijden de bergweg weer af naar de bar waar we wat gaan drinken, buiten. Yeahhhhh, we hebben het gedaan : de kristalroute! Eigenlijk heet ie de Peñez blanco route. Waarom  deze kristalroute is genoemd  weet ik nog steeds niet maar mooi was ie! Bedankt Chris! Het was weer fantastisch! Op naar de volgende!