De stormroute , barranca infierno, klauteren

De stormroute gingen we vandaag lopen… dan vraag heer af wat de windkracht zal zijn, nou….dat viel erg mee. Na een half uurtje rijden  parkeren we de auto’s op een strook langs de weg en lopen een stukje terug. Via een smal pad langs een huis vervolgen we het pad de heuvel op. Er staat op een bord barranco infierno. Het is niet meer dan een stenig gootje en achter elkaar klauteren we verder, steen na steen. Het is een behoorlijk eind voor we even stil staan en om wat te drinken. En van Nel een Engels dropje krijgen aangereikt. Wat er Engels aan is weet ik niet want ze zijn in het Verenigd Koninkrijk niet te koop, hoor ik. Ik heb warme gemberthee mee en een kopje, nu al, smaakt best. De omgeving is prachtig . Overal komen de lentebloemen tevoorschijn nu de Amandelbloesems langzaamaan verdwijnen en groene blaadjes en mini-amandelen beginnen te groeien. Het is steeds opnieuw een mooi panorama. Velden met amandelbomen, daaronder gele of witte bloemen! Overal staat de tijm in bloei , lila rozemarijn en nog andere struiken met bloemen in paars, oker en blauw! We sjouwen weer verder en komen hoger en hoger.  De zon schijnt volop en als we in de luwte lopen is het lekker warm. De truien en jasjes zijn bij de eerste stop al in de tassen gestopt en met blote armen, en de zon ook op ons gezicht,  lopen we verder. De ruige bergpaden zijn wel begaanbaar maar we moeten alert blijven. Peter loopt onder de hoede van Anny, afgewisseld met Nel of Chris deze keer. Zo komt de groep bij de volgende stopplaats, waar we van het uitzicht genieten. Links zien we Cartagena liggen en rechts de berg waar de kanonnen zich bevinden. Na nog eens 200 meter bergop gelopen te hebben ligt achter de berg de Middellandse zee in volle glorie. Een paar schepen zijn te ontdekken als je goed kijkt.  Nog wat verder,  2x 200 meter (hé Chris? ) komen we op het hoogste punt van de dag en hier zoeken we een plekje om te eten. Hierboven staat toch wel een frisse wind. Het is een prachtige plek met uitzicht op zee. Het schip dat we al jaren in de baai zagen liggen is ook nu geen meter van zijn plek gekomen. (Zie foto’s).       We hebben geen last van de wind hier en we zitten hier een poos te genieten van het uitzicht over zee.  Het is zo mooi en zoals ik eerder al beschreef zien we links Cartagena en rechts de berg met kanonnen nu nog veel beter. Als je zo over zee uitkijkt vraag je je  af hoe het toch mogelijk is dat men in overvolle rubberbootjes deze immense watervlakte durft over te steken naar Europa. Hoe beroerd moet je leven zijn om dit te doen? Ik probeer niet langer naar een antwoord te zoeken, voor velen zal het ‘betere leven’ een doel zijn.. anderen zullen hun geluk willen zoeken… en wie weet hoeveel geld ze ervoor hebben neergeteld… Zo gaan mijn gedachten even naar de overkant…                          Ik eet mijn boterhammen met smaak op, de warme gemberthee erbij, want het brood is wel een beetje droog. Appeltje gaat erachteraan, en een Chocobol van Emmy en snoepje van Ineke vindt ook zijn weg. Het  is tijd om weer verder te gaan. Iedereen staat al en wacht op mij en Ineke, ik had het niet eens door dat men al voor het tweede deel van de tocht gereed was! We lopen een klein stukje terug en dan volgen we een ander pad. Eerst nog berg op en dan gaat het naar beneden. Niet minder gevaarlijk. De meeste ongelukken gebeuren bij de afdaling immers. We lopen 🚶🏻‍♀️🚶🏻‍♀️🚶🏻‍♀️achter elkaar en naast elkaar, want het pad is hier breder. Een paar vlinders stoeien van struik naar struik, vogels horen we fluiten en tsjilpen tussen jonge palmen. Blijkbaar zijn ze het niet eens!  Verder is het hier zo stil… Chris sjouwt een stukje voor ons uit, zijn mooie wandelstok, door Jozef gesneden, in zijn hand. Wat heeft hij, Nel en  Anny en Peter en Jozef en Ineke al vele mooie tochten voor ons uitgezocht. Elke vrijdag gingen ze , voordat Corona roet in het eten gooide, op zoek naar gangbare paden en deden vele nieuwe ontdekkingen. Vorige week zijn ze ook nog op pad geweest maar de route die ze toen gelopen hebben, zullen wij niet herhalen. Enkele valpartijen, hekken en ander ongerief hebben er voor gezorgd dat door deze route een streep gaat. Zij wel een avontuur rijker, maar gelukkig geen ernstige blessures. Louis en ik kennen dat soort avonturen ook, met kajakken, mountainbiken en skiën. Als je het kunt navertellen is het een mooi avontuur geweest, maar we hebben ook wel eens gezucht…. Hoe komen we hier weer heelhuids uit!         Het dorp waar de auto’s staan komt in zicht en na een halve kilometer zijn we bij de weg en lopen nu allen achter elkaar naar de auto’s. We rijden naar het witte kerkje waar we wat gaan drinken op het terras van het gemeenschapshuis. Ik loop naar binnen zonder mondkapje en ik moet weer gaan. (Het ding zit nog in de rugtas.)  Ik wordt zonder mondkapje niet geholpen. Chris brengt de Aziatico mee. Een gezellig half uurtje volgt. En dan is het mooi geweest. We gaan op ‘huis’ aan. Als uitgelaten pubers zitten we achterin en hebben schik om Chris. Nel herinnert een verhaal over een autosleutel;  ze vertelt dat ze in de auto stapte die Chris net gestart had en weggereden is, maar op de plaats van aankomst de sleutel niet had. Ja, wat doe je dan, dat wilden Klaasje en ik wel weten. Geen oplossing dus. Hadden ze dan niet een tweede dingetje of iets dat ze in het slot kon steken,  vroeg ik. Nee dus. De rest zal ik jullie besparen… We probeerden het nog aan Emmy uit te leggen en dat viel niet mee. Zoek maar eens de juiste woorden voor een tweede dingetje in het slot steken …. dat ook nog eens boven lag. Vandaar de gein en lachen als opgeschoten pubers…. Maar dat kwam vast van de Aziatico, Radler en biertje. Maar het was gezellig. Voldaan kwamen we op de camping aan. Nog even Klaasje ‘uitlaten’ , ze zat in het midden. Bij Chris duikel ikzelf uit de auto! Bedankt Chris en Nel! Het was weer een prachtige tour. Ik noem het de gele brem/ klautertoer! Want storm hebben we niet gehad.  Met een goed gevoel loop ik de tent in en ruim de rugtas meteen even op. Louis steekt zijn hoofd om de deur en na een kus vertel ik hem over de mooie route. Hij heeft werk gedaan op de pc en de installateur gebeld over de cv ketel.  Een productieve dag. Zo even twee honderd meter rusten nu…. Pffff toch wel wat gedaan vandaag…. Dat wordt geen uitgebreide maaltijd maar pannenkoeken… ook wel lekker voor een keer. Volgende week gaan we de Espuña in en  erna Moeflon eten! We kijken er naar uit!