De eerste wandeldag van het nieuwe jaar

Zondag 3 januari. Vroeg op. Een stevig ontbijt, een warme douche, rugtas inpakken bergschoenen aan of wandelschoenen met een flink profiel en naar buiten.

We gaan vandaag met een groep van tien personen naar het Mariabeeld op zoek,  op de berg tegenover de camping. Jan, Jochen en Gudrun, Gunther, Gerd en Ellen, Ineke, Henk en wij. We zullen naar het topje moeten klimmen want daar moet het beeld staan....

Tonnie heeft besloten toch maar niet mee te gaan. Het is een steile klim en er zijn stukken bij die nogal wat inspanning vragen.

Iedereen die meegaat heeft zich intussen verzameld op ons straatje en we begeven ons naar de uitgang van de camping. Jochen heeft Sissi aan de riem, Jan heeft Romy aangelijnd en Gerd zijn hond.

De Nordic Walking stokken zullen wel van pas komen. We wandelen rustig de heuvel op naar de voet van de berg. Dit is al een steile klim. Sissi en Romy en de hond van Gerd hebben er zin in en lopen al kwispelend tussen ons in. De riemen kunnen pas af als we de bergweg opgaan. Verkeer is hier nauwelijks maar katten wel en daar willen de honden nog wel eens achteraan... 

Het eerste stuk is nauwelijks een pad te noemen, tussen de struiken lopen we naar boven. Dan komt de eerste klim. Sissi heeft wat hulp nodig want met haar korte pootjes kan ze niet zo hoog springen. Jan de oudste en ervaren klimmer loopt vooraan. Hij kent het traject goed en met zijn 80+ loopt hij als een berggeit omhoog.

Het pad omhoog is steil en smal en vol stenen, maar dat is ook weer de uitdaging. Omhoog klauteren is leuker dan via een pad stijgen. Het gaat prima en we stoppen geregeld even om rond te kijken en even op adem te komen. Ik heb de rug al nat, door de inspanning en de rugtas met twee gevulde bidons, brood fruit en een mars!. Want de suikers moeten wel op peil blijven. Het uitzicht over zee is prachtig, de zon schijnt, maar er is wat sluierbewolking en dat is niet verkeerd. Als de zon op je hoofd brandt, vraagt  de tocht meer energie vind ik. Wat verder omhoog horen we dat Ellen hoogtevrees heeft en ze is bang. Dan blijven er twee keuzes, of terug of meegaan naar boven en de aanwijzingen opvolgen van de wandelaars. Niet naar beneden kijken alleen naar de berg en op de plateaus waar we stoppen voor de lunch pas om je heen kijken. Het valt haar zwaar maar ze verbijt zich en vervolgt de tocht met Gudrun vlak voor haar en zij geeft aanwijzingen. Een traantje rolt van haar wang, maar ze is een kanjer en durft toch verder. Haar handjes trillen een beetje als we even gestopt zijn. Ik realiseer me wel dat het toch een gevaar oplevert straks als we terug moeten; blijf dan maar eens omhoog kijken en naar de berg als je voor je de juiste steen moet zoeken om af te dalen. Gestaag klimmen we en na een stuk over het pad gelopen te hebben komen we bij een bocht waar we drie vierde van de vallei kunnen bewonderen. Het is schitterend en de fototoestellen klikken en zoemen en leggen het panorama vast. Ook gaan we zelf op de foto. Met de afstandsinstelling worden er een paar mooie foto"s gemaakt. Louis sprint gauw naar de club die zich heeft opgesteld en is op tijd voor de foto wordt gemaakt.

Nu kunnen de thuisblijvers ons op de berg bijna niet zien, maar ik heb het gele veiligheidshesje aan getrokken en wanneer Henk met Marijke contact legt, ziet ze ons. Ineke zwaait met de stokken en Marijke kan ons zien staan. We rusten even en drinken wat. Ook de honden krijgen wat te drinken en het frisse water wordt lekker op gesloeberd.  Dan lopen we weer verder. Nog een klein stukje flink omhoog tussen de lavendel-, rozemarijn- en tijmstruikjes door en zo klauteren we naar het volgende plateau. Het is fris wanner de wind over de top komt en de jassen kunnen weer aan. Jan is al vooruit en als we om een groot rotsblok gelopen zijn komen we op een klein plateau. Jan staat te grijnzen en vraagt ons, als we er allemaal zijn of we Maria ook gezien hebben. Dus niet. 'Draai je dan maar even om !", zegt Jan en dat doen we. Meteen zien we de nis met het Mariabeeld, kaarsjes, schilderijtjes en wat bloemen. We zijn het gewoon voorbij gelopen.

We steken de meegebrachte kaarsjes aan, eentje van Tonnie, voor Ad en Brigit, eentje van Jan voor de mensen die hem dierbaar zijn en eentje van ons voor de thuisblijvers die ziek zijn en wel een extra lichtje kunnen gebruiken. Gudrun heeft geen kaarsje mee maar bidt voor haar dierbaren. We steken ook een extra kaarsje aan voor alle slachtoffers en nabestaanden van de aanslagen. Iedereen staat even stil bij wat hen beroert. Even een moment van bezinning. Daarna pakken we onze meegebrachte lunchpakketjes uit en zoeken een plaatsje op de rotsen, met een schitterend uitzicht over bergen en zee. De temperatuur is aangenaam en de jassen kunnen uit. Iedereen geniet van de boterhammen, fruit en koffie en fris. De hondjes liggen lekker uit te rusten. Vooral Sissi lijkt moe, ze heeft de dag ervoor ook al een best lange wandeltocht mee gelopen. Er wordt gezellig gekletst. Jan heeft het "hogerop" gezocht en ik ga even bij hem zitten om een paar foto"s te maken. Een paar vissersbootjes zijn van hieruit als kleine notendopjes te bewonderen. In het zilverachtige schijnsel van de zon en pittoresk gezicht. Op het hoogste punt kun je de gehele vallei overzien en ik film een stukje 360 graden. Ineke deelt nog lekkere frisse snoepjes uit en deze worden dankbaar aanvaard.

Dan wordt het tijd om de terugtocht te maken. Louis heeft foto"s gemaakt en een stukje gefilmd. ook Henk en Gerd klikken regelmatig met hun toestellen.. Er wordt vast weer een mooie film van gemaakt. Begeleid door een leuk stukje muziek zijn er al heel wat films opgeslagen in ons vakantiearchief en de wandelaars willen straks vast ook deze film voor hun vakantieboek of site.

Gunther, Jochen en Ineke lopen nog een stukje naar de rots met het grote gat om er foto"s te maken. We hebben dat de vorige keer al gedaan en besluiten dat waagstukje maar achterwege te laten. We zoeken voorzichtig het pad voor ons. Sommige stukjes zijn nauwelijks begaanbaar, maar het lukt ons allen om zonder valpartijen en zonder te roetsjen op onze achterwerk, naar het lagere plateau te komen. Het lijkt alsof er hier en daar wat steenlawinetjes naar beneden zijn gerold en op die plekken is het pad zoek. Maar het lukt ons om langs de struikjes en met de stokken prikkend, voldoende stevigheid te vinden om door te lopen. Zo komen we steeds lager en weer op het pad dat ons naar beneden brengt. De route naar beneden loopt om de andere top. Jochen klimt af en toe op een hoger deel van de berg om spectaculaire foto's te maken. Die mogen we gebruiken voor de film.

Het pad wordt breder en dat loopt een stuk makkelijker. Toch zou ik het klimmen en klauteren niet willen missen. Het brengt een leuke afwisseling in de toch pittige tocht. Sissi die achter me mee sjokt, gaat op het pad liggen en kijkt me aan alsof ze wil zeggen, het is nu wel genoeg, ik heb geen puf meer. Maar als ik haar even aanhaal komt ze weer op haar pootjes en sjouwt weer verder. Steeds staan we even stil om te genieten van het uitzicht. Je moet er even tijd voor maken want anders klauter je omhoog en weer omlaag en vergeet je om je heen te kijken. Als we beneden zijn met een natte rug, lege tas en moe, complimenteren we Ellen, ze heeft het toch maar gedaan!

We besluiten om deze keer bij Oasis even een koffie Aziatico, biertje, watertje of wat men wil te nemen. Zoals we altijd doen na een wandeling. Gunther en Gerd en Ellen gaan vast naar huis. Zij hebben nog andere afspraken. Ik bel Loes even op, op verzoek van Jan en ze komt op de fiets naar ons toe om een kopje koffie mee te drinken. De honden krijgen een flesje bronwater want kraanwater lusten ze niet. Daar zit een chloorsmaak aan.

Het wordt een gezellig half uurtje. Loes neemt Romy en Sissi mee in het mandje op de fiets. De kleine hondjes zijn echt moe en hoeven nu de laatste kilometer naar de camping niet meer te lopen. Ik denk dat er wel een paar meer zouden willen dat er nog een paar Loesjes kwamen om in het mandje op de fiets naar huis gereden te worden, want de verhitte gezichten laten toch wel enige vermoeidheid zien.

We lopen over de boulevard terug en komen langs het appartement van Carla, Haar dochter is buiten en ook Carla (80) komt even naar ons toe. Ze gaat terug naar huis want haar zoon heeft een herseninfarct gehad. We wensen haar sterkte en een goede reis naar huis. Dan lopen we verder en komen aan op de camping, we kletsen nog even met Tonnie en Loes en gaan dan ieder ons weegs. Even bijkomen, rugzak af, douchen en een warme maaltijd en we zijn weer kiplekker. Een mooie dag,  gezellig en voor herhaling vatbaar.

Ik voel mijn knieschijven wel maar dat is morgen weer over. Het dalen vooral vraagt veel energie maar dat mag de pret niet drukken en ik zou het bergwandelen niet willen missen. Louis duikt nog even in de pc en begint alvast alle gemaakte opnamen in te laden. Nog even mailen en een spelletje wordfeud, want de vast spelers wachten op een reactie.

Eens even zien of ik nog een paar mooie woorden met hoge scores kan maken........... rugzak! .....levert niet veel op maar toepasselijk en het is een mooie afsluiting van deze dag........Maria gevonden, de kaarsjes voor al onze dierbaren aangestoken en een pittige wandeling rijker.........mooi leven....