Repsol Rapsodie in de Rambla

Repsol rapsodie, wandeling door de Rambla. Dinsdag 19 januari 2016

Krakend wordt ik wakker. Daar kunnen jullie je misschien niets bij voorstellen, maar ik zal je vertellen dat ik zoveel heb liggen draaien, dat ik moe en stijf van het liggen wakker ben geworden. En alles doet zeer alsof ik al een marathon achter de rug heb. Vooruit met de geit. Opstaan en douchen, eten en tas klaar maken. Duf loop ik naar de douches en neem deze keer een hokje in het nieuwe gebouw. Kleding op de haken, schoenen buiten zetten; doe ik dat niet dan staan ze zo meteen ook buiten de douche maar dan drijfnat. Het afvoerrooster zit hier namelijk bij de deur en niet achterin de douche. Als je de kraan openzet, krullen je tenen op omdat het water eerst heel koud is en onder je voeten door stroomt.. Even dans ik van de ene op de andere voet maar dan toch maar een stapje verder, heerlijk! De waterstraal is behaaglijk warm en langzaam wordt ik echt wakker. Naast me in de douche zucht en puft iemand dat het een lieve lust is. Zeker een zware nacht gehad!! Of het lijf heeft een omvang dat het moeilijk overal nat te krijgen is.

Zo, de  haren zijn gewassen en de rest ook, afdrogen, en proberen om ondergoed en bovenkleding niet te laten vallen. Uit de douche de voeten nog eens afdrogen want je blijft in het water staan tot je buiten het douchehok bent. Nog even met de mop door de doucheruimte zodat de volgende jongedame niet in jouw schuimmoppen staat! Haren fohnen, hier en daar wat make up en oma kan op stap.

Wandeldag vandaag.

Louis is nog geblesseerd en blijft thuis. Hij wil wat bezoekjes afleggen, cd's terugbrengen. Misschien een stukje fietsen. Een wandeldag zonder mijn lief.

Weer in de caravan maak ik een paar lekkere boterhammen met kaas en ham voor onderweg. Een bidon met fruitdrank met water aangelengd. De rest zit al in de tas. EHBOspullen o.a. en de Telefoon en suiker.

Daar gaat ze. Louis een kus, goede raad, wees voorzichtig en een plezierige wandeling. Even Nikky ophalen nog, want zij mag mee vandaag. Nikky springt vlot achterin. Ik rijd naar de receptie, onderweg bijna een botsing met hoe-heet-ie-ook-alweer-David, van de bingo, jaja, wie reed te hard? Ik niet. Maar remmen op zand geeft lawaai dus enkele slaperige hoofden komen om het hoekje van de tentdeuren. Gilbert hoorde het ook en maant tot kalmte. Big smile, van mij natuurlijk!

Een “rapsodie” wandelaars staat al te wachten en als ik de auto even parkeer. Nederlanders, Belgen, Engelsen, met allen hetzelfde doel, een mooie wandeling maken. Gues en Erna zijn er ook. Zij kennen de route het best en zijn onze gids. Ik rijd tot voor de groep en iemand roept "Instappen maar, dan gaan we". En tot mijn verbazing loopt iedereen naar de auto's. Maar er stapt niemand bij mij in. Ik wacht nog even maar er komt geen verandering in. 16 wandelaars en zes auto's???

Annie van Peter stapt in en zwaait, ze rijdt en stopt voor bij de weg. Ik start en rijdt achter haar aan. Achter mij rijdt Lammert en volgt. Bij de afslag naar Mazarron gaat Annie naar links en stopt even later. Ik dus ook en Lammert stopt achter mij. Wat blijkt, Annie gaat niet mee wandelen! Wij moeten terug en naar de vuurtoren rijden en bij het REPSOL-benzinestation (oh vandaar de naam van de wandeling) daar verder met de groep mee. Zo gezegd, zo gedaan. Bij de vuurtoren rijden we een straat in, maar we zijn de groep kwijt en wij weten de weg niet. We draaien een paar rondjes, rijden een stuk door een wijk en weer terug naar de rotonde. Dan maar stoppen en even overleggen. Lammert weet de weg niet, ik ook niet, maar Jan, die bij Lammert in de wagen zit, zegt dat we langs de kassen moeten. We proberen Gues nog te bellen, maar geen bereik hier. We volgen Jans advies. Na een paar minuten langs de kassen met tomaten, druivenranken en granaatappelbomen, of zoiets, gereden te hebben, komen we in de middle of nowhere. Het is een bochtige weg ,die ook nog eens omhoog en omlaag loopt, en niet zo'n klein beetje. Bultje op bultje af.....

En daar komt ons een auto tegemoet. Tis Gues, de reddende engel!

Lammert praat even met hem en dan rijdt Gues verder. We zijn er blijkbaar bijna want na een paar honderd meter rijden, zien we de groep staan bij de auto's in de rambla, de droge rivierbedding.

We parkeren de auto en even wordt er nog gemopperd. Ook door mij. Gues is er intussen ook weer en nadat ik de bergschoenen aan gedaan heb en de stokken en tas gepakt heb en Nikky, sluit ik de auto af en gaan we op pad.

Het is een mooie tocht, door de droge rivierbedding. Veel grote stenen liggen er en we moeten aardig klauteren. We passeren het plateau waar een grote groep geiten zich te goed doet aan de gedumpte tomaten. De geiten waren al een tijdje te ruiken en we lijnen meteen de honden weer aan. We zien het niet zitten dat zij zich tussen de rottende tomaten begeven en zich er eens heerlijk doorheen rollen. Zeker Nikky niet want met haar witte vacht zal zij er, na een tomatenbad, zo ongeveer als een mascotte van de Heinzketchup uit zien. En dan moet ie de auto weer in! Wat zouden Nolleke en Hans er van vinden dat Nikky thuiskomt in het chauvinistische oranje! Niet leuk he?

We wandelen verder na nog een stel foto's gemaakt te hebben en na het rommelige pad door de rambla komt er een steil stukje zandpad. De omgeving is prachtig. Het gebergte is hier minder kaal en overal groeit en bloeit nog lavendel en tijm, cactussen en struiken die ik niet kan benoemen. De zon schijnt lekker en ik heb de rug al behoorlijk nat, mede door de rugtas. Enkele wandelaars hebben het zwaar en ik sommeer hen even te wachten en op adem te komen. Een van hen draagt gympen met weinig profiel! We schudden nog wat handen want door de vreemde start van de wandeling heb ik niet iedereen begroet. Het is familie van Peter die ik niet eerder met een wandeling heb getroffen.

De harten hebben weer een normaal tempo en we volgen de groep weer. Na nog een steil stukje komen we bij de ruïne waar we onze boterhammen opeten. Iedereen vindt een plekje op de rand van een muurtje, losse stenen of op het trappetje bij het huis.

Het is prachtig weer. Nikky bedelt om een stuk brood met ham, maar dat geef ik natuurlijk niet. Ze krijgt een paar lekkere koekjes en een bak water dat ze lekker leeg sloebert. De Jack Russels van Cobie en Moira drinken samen uit de bak. Ik heb niks met Jack Russels maar vind het wel een leuk gezicht dat ze elkaar accepteren aan de trog!

Josef laat zich overhalen om een stukje te spelen op de mondharmonica en uit het hoofd speelt hij enkele mooie melodieën.

De boterhammen smaken best en Nikky komt nog eens heel dicht bij me staan. Ik knuffel het lieve dier nog eens flink. Iedereen is gek met Nikky en ze komt aan aandacht niets te kort. Toch miste ze Hans en Nolleke wel even toen we net uitgestapt waren. Zoekend liep ze van de een na de ander.

Na nog een kwartiertje rust pakken we de boel weer in. De tocht gaat verder en als het goed is komen we via een andere route weer terug bij de auto's. Ineke deelt nog een snoepje en deze vinden gretig aftrek.

We wandelen rustig door.

Dan worden we attent gemaakt op de processierupsen die in grote kluwen aan de bomen hangen en al aan de wandel zijn op onze route. Als ze eenmaal gevallen zijn kruipen ze in een lange rij, soms wel meters lang, achter elkaar aan over het pad.

De honden gaan direct weer aan de lijn en we turen nu over de grond in plaats van naar het landschap. De honden zouden er een eentje willen verorberen en dan is de ellende niet te overzien. Ook wij moeten zelf uitkijken dat er geen op ons hoofd valt.

Wandelaars blijf met je stokken van de kluwen rupsen af!

Iedereen is op zijn/haar hoede en we lopen verder. Er worden nog wel even wat foto”s voor o.a.de thuisblijvers en facebook, voor het album en voor de blog gemaakt. Ik heb mijn stokken aan de dame gegeven die het zwaar heeft met de tour. Dat loopt voor haar makkelijker en ik kan ze missen.

Nikky trekt behoorlijk en wat later neemt Erna de hond over.

De omgeving is echt mooi. De vele grove dennen (vol met kluwen processierupsen) geven een Oostenrijkse indruk en ik herinner me hier toch eerder geweest te zijn. Waarschijnlijk vorig jaar met onze gids Jan Schone.

Het gaat goed, we moeten hier en daar over de kolonnes processierupsen heen stappen of er zigzaggend omheen lopen. De kleine hondjes kunnen er toch nog last van krijgen. Dan is het gevaar geweken en komen we weer in een gebied zonder grove dennen en zonder rupsen. Iedereen geniet van de wandeling en na een poosje komen we via de andere kant weer langs de tomatenbulten. Ik stel Lammert voor om een duik te nemen in de bult rijpe tomaten, maar ik kan hem niet overhalen.

We weten natuurlijk niet waarom het overschot aan tomaten gedumpt wordt, maar het zal wel van hetzelfde laken een pak zijn dan in Nederland: geen goeie prijs meer, dan maar dumpen!

De auto”s komen in zicht. Gues geeft Nikky terug en zegt dat hij niet meer getrokken heeft. Gelukkig maar. Gues heeft waarschijnlijk meer overwicht.

We laden alles weer in inclusief de dogs en wandelaars en rijden terug naar Puorto de Mazarron. Bij Carlos drinken we met zijn allen koffie, bier, wijn, fris en wie nog wat eten wil bestelt tapas etc. Annie en Jo voegen zich bij ons en nog even wordt er na gepraat over het misverstand.

Het wordt nog een gezellig half uurtje. Gues deelt nog foto's uit van de wandeling in december. We bedanken hem hartelijke en zullen hem bij een volgende wandeling zeker op een kop koffie of een glas wijn traKteren want voor de foto hoeven we niets te betalen.

Het gemengde gezelschap breekt weer op. Al pratende lijkt het ons leuk om vrijdag een wandeling te maken langs de zee. Lopende vanaf de camping en dat gooien we nog even in de groep. Wie mee wil moet om 10.30 uur bij de receptie staan.

We hebben ons doel gehaald, de wandeling is geslaagd en iedereen gaat moe maar tevreden naar huis, caravan of camper. Jannie rijdt een stukje met me mee en op de parkeerplaats van de camping nemen we hartelijk afscheid.

De Repsol Rapsodie in de Rambla is een mooie wandeling met mooie mensen die genieten van de natuur en deze respecteren. De zakjes met afval verdwijnen in de afvalemmers en niet tussen de struiken en in de bermen...... daar kunnen o.a. de Spanjaarden nog wat van leren.......

Op naar de volgende wandeling langs de zee.