We zeiden 20, het leken er dertig maar het waren er 10. Wandelen met uitzicht op zee

Het is een prachtige dag. Vrijdag 22 januari. de kleinkinderen Siebe en Arne zijn jarig vandaag en worden twee. Straks even skypen en mailen.

Met een groep van acht personen lopen we richting Oasis en vandaar nemen we het pad met uitzicht op zee. Jan en Tonnie, Lammert en Jannie, Tonnie van Ad en Ineke van Jozef en Louis en ik.

Louis is zo goed als hersteld van de spierblessure en heeft besloten om mee te gaan. Enkele andere wandelaars hebben afgezegd. Door rugklachten, andere afspraken en redenen die geen uitleg behoeven.

Het is schitterend weer. de truitjes kunnen al gauw in de tas en genietend wandelen we over het pad langs de zee, Het uitzicht is fenomenaal. De ochtendzon schittert over het water en ik zou er zo een duik in de zee willen nemen. Sissi het hondje van Ad en Tonnie scharrelt mooi met ons mee en ik geniet van het leuke kleine diertje.

We volgen het pad langs de inham en zien dat delen van de kust door de beukende zee afgebroken zijn. Ik herinner me foto's van vorig jaar waar al een deel van de kust door het water was uitgehold. Nu blijkt dat het overhangende deel ook is afgebroken. Indrukwekkend blijft het wat de zee aan de kustlijn kan veranderen. We wandelen verder over het rotsige pad vol stenen. Hier en daar is het pad niet ""beveiligd met netten of schermen of iets dergelijks en als je over de rand kijkt gaat de kustlijn recht naar beneden.  Niet bij de rand komen dus. na een poosje gelopen te hebben komen we bij het nudistenstrand. op dit vroege uur ligt hier niemand te zonnebaden en Tonnie en ik willen wel even een korte pauze maken. we hebben een met stenen afgebakend stukje strand gezien en net als we daar zijn gaan zitten worden we al geroepen en moeten we verder. Opstaan maar weer en in de benen!

We lopen  verder over een pad met aan beide kanten kalkachtige rotsformaties. Tonnie wijst Louis op de vele schelpen die hier in de rotsmuren te vinden zijn. Archeologen hebben onderzoek gedaan hierna en ook amateurs hebben met beiteltjes geprobeerd hier en daar een schelp te bemachtigen. Ik zou er ook wel een uit willen hakken maar het voelt niet goed om de natuur te beschadigen voor eigen belang. Dus maar niet.

Het is een pittige wandeling en na een uurtje moet ik even wat suiker tanken want ik zit "te laag" Ik heb pap in de benen, hartkloppingen en een vermoeid gevoel. Wat fruitdrank en dextro doet wonderen en na een poosje voel ik me weer goed. Rustig doorlopen maar. Iedereen loopt lekker en wanneer er een paar steile stukken zijn helpen we elkaar om die ook het hoofd te bieden. Zo wandelen we door met de zon op onze hoofden en rug.  We besluiten om de weg die door het land gaat te nemen en niet het pad langs de uiterste rand van de kust. Dit omdat de onervaren wandelaars geen angst moeten ervaren.

Dan komen we bij de baai waar we lunchen. Er is niemand. Ook de rare gast in het groene busje niet die we drie keer  op onze weg hebben laten passeren. Een bloterik die niet schroomt om zich  "in den nature" aan eenieder te laten zien en zich te laten oliën door zijn maat. Toen hij de derde keer passeerde, vertelde ik hem, ik weet intussen dat het een Duitser is, dat hij ons moest trakteren op een biertje. Hij kan er om lachen, ik kan net niet zien of hij in zijn blote komt in de auto zit, haha. We hebben er eigenlijk ook nog wel gein om.

De jongedame die hier in de grot woont blijkt nu in het busje te slapen. Ineke heeft haar gesproken toen ze op zoek was naar de grotschilderingen achter haar grot.

Maar wij hebben haar niet gezien. In de baai is het heerlijk. De zee ruist en kabbelt. Een enkel bootje vaart in de verte, waarschijnlijk met een sleepnet om vis te vangen.  De zon schijnt warm op mijn gezicht en ik kan hier wel uren blijven zitten. Tonnie loopt naar de zee en met blote voeten geniet ze van het frisse water. Wat later trek ik ook mijn schoenen uit en loop heerlijk een poosje door het water. De vele stenen blijven mijn aandacht trekken en ik vind weer een paar mooie. De kleuren worden dieper als ik ze thuis met vet oppoets en ik bewaar ze voor de kleinkinderen.

Na een poosje moet ik  mijn voeten weer schoon en droog zien te krijgen en zonder zand tussen mijn tenen en droog de schoenen weer aan zien te krijgen om de route zonder blaren af te  kunnen maken. Ineke haalt nog allerlei capriolen uit om me met schone voeten op een rots te beuren maar ik ben toch zwaarder dan ze gedacht had. En al schaterend bedenkt ze zich. Mijn actie om droge voeten te krijgen en de broek van Louis hiervoor gebruik leidt weer tot een vermakelijke lachbui en dat doet goed. Louis kan er ook om lachen gelukkig. Het zand is er af de tenen zijn droog en de sokken kunnen weer aan. De frisse voeten kunnen weer in de schoenen en gaan we weer verder. Jannie is de heuvel opgeklommen en naar het grote huis gelopen om te kijken of ze binnen wat kan zien. De deur blijkt open en later loopt ze met Lammert erheen om binnen te kijken. Het is een enorm huis met veel kamers. maar geheel verwaarloost. De lange oprijlaan naar het huis moet er lang geleden prachtig hebben uitgezien. Er is niet veel fantasie voor nodig om prachtige oleanders in een lange rij aan beide kanten van de oprijlaan te zien. Vele kleuren Bougainvillea tegen de muren en een mooi zitje in de aangelegde tuin. De ommuurde tuin heeft vast meerder olijfbomen, vruchtbomen en veel palmen, voor de broodnodige schaduw in de zomer, gehad. Vanuit de heerlijke tuin kun je de zee zien. Via het pad naar de baai elke ochtend en wanneer je er behoefte aan hebt, een frisse duik in de zee. Ik mijmer nog even door. Wat zullen de mensen die hier waarschijnlijk door gebrek aan drinkwater, het huis hebben verlaten het zwaar gehad hebben. misschien is hun bedrijf ook ter ziele gegaan door het droge klimaat en het droog vallen van de rivier naast hun huis.

We wandelen verder en via het pad op de heenweg lopen we weer terug naar het dorp. Ik voel mijn heupen flink. Ook Louis heeft last van zijn lies en van vermoeidheid in knieën en voeten. Lammert loopt goed en heeft geen noemenswaardige last zegt hij. Ineke maakt nog een paar danspassen wanneer ze vraagt wie er gaat dansen vanavond. Dan zijn we bij het dorp. we zijn wat achter geraakt en besluiten een lus te mijden en rechtdoor de steile heuvel op te lopen en zo de groep voor ons in te halen. Lammert voorop ik erachteraan en Jannie sluit de rij. Het voelt alsof ik na het hardlopen in een halve marathon nog even een sprintje trek!  potverdrie de vermoeidheid zit toch aardig in de beentjes en de laatste halve meter.......red ik nog net! Ook Jannie voelt de kilometers in de benen en wanneer we even later bij Oasis aankomen duiken we graag, na een sanitaire stop,  in de stoel op het terras. Voldaan, moe, genoten, gelopen, overwonnen en tevreden. Zo genieten we nog even van een lekker glaasje wijn, koffie, koffie Americano, koffie Aziatico,  Tonic, biertje etc. Een gezellig half uurtje praten we na. Voor herhaling vatbaar en we spreken af de komende vrijdag de lavendelroute te lopen. Geen auto nodig, gewoon vanaf de camping de natuur in.

Moe maar voldaan lopen we naar huis en daar aangekomen zie ik dat er nog een emmer met schone vaat staat. Louis duikt op bed. Ik in de stoel en probeer te skypen maar krijg geen contact. Dan maar even de voortent opruimen, vegen en de vaat wegwerken in de kasten. Zachtjes om Louis niet wakker te maken..........Het was een heerlijke wandeling......tot de volgende keer.