Totana, Aledo, dagje met zijn 4ren sightseeing en wandelen.

Half elf bij Jannie en Lammert. We gaan een dagje uit samen en via Totana naar Aledo. Rugzak is ingepakt deze keer warme thee erbij. De stokken en korte broeken en shirtjes liggen al in de auto. Het weer belooft een spat regen dus lange broek aan vind ik. Louis houdt het bij shorts en neemt een spijkerbroek mee. Nog even check, dubbelcheck en we rijden. Tonnie is buiten ze wenst ons veel plezier, lief.  

Om 10.25 uur zijn we bij Jannie en na een druk op de bel kijkt Jannie om de hoek. Ze zijn al gereed om te vertrekken en na een hartelijke begroeting stappen we weer in en vertrekken naar Totana. Lammert en Jannie zijn er al geweest en weten de weg. Wij willen nog even geld uit de muur trekken want de automaat op de camping doet vandaag helemaal niks. Maar om geen tijd te verliezen besluiten we onderweg maar te kijken of we een bank tegenkomen.  

We rijden via Mazarron richting Murcia, nemen de afslag naar Totana en na een poosje rijden  naderen we Totana. Best een leuke plaats en omdat we de ecoroute hebben genomen, rijden we dwars door de stad. Het is Markt en een enorme sliert marktkramen is opgesteld aan de kade van de rivier die dwars door Totana loopt. Maar leeg is. Een gewone aanblik, want de meeste rivieren in deze streek zijn leeg. Voor ons wandelaars biedt het een mooi wandelgebied maar voor vele boeren en landeigenaren moet de droogte toch minder fraaie gevolgen hebben gehad. De vele lege gebouwen in het achterland getuigen van betere tijden. Hele landerijen liggen weer braak. Resten van kassen, plantages en boomgaarden ontsieren de omgeving enigszins. De ruïnes die overgebleven zijn laten zien dat er ooit welvaart is geweest.

Lammert wijst ons de weg en we rijden goed. De tomtom doet zijn best, maar het is fijn dat we onze gidsen bij ons hebben. De omgeving is hier prachtig. Dat Totana een welvarend stadje is bleek al uit de vele luxere winkels en het prachtige plein en kooie gebouwen in het centrum. Bronzen beelden en fonteinen sieren de stad. Er is al heel wat volk op de been. In de buitenwijk zien we mega grote villa's staan, omzoomd door prachtig aangelegde tuinen. De citroen-, mandarijn- sinaasappel- en granaatappelbomen gedijen goed in de vruchtbare grond. Ze hangen vol met de rijpe vruchten. Behalve de granaatappelbomen., die net als de amandelbomen in wintertooi zijn. De eerste bloesem aan amandelbomen en andere fruitbomen zijn al open en menig fraai exemplaar  is het schilderen waard.

We rijden door naar het volgende plaatsje een klein gehuchtje waar keramiek gemaakt wordt. We rijden langs een potterie, een tuinderij en stukken land vol artisjokken en andere groenten. Lammert geeft aan dat we het beste eerst naar het klooster kunnen gaan. We vinden het gemakkelijk en parkeren op de parkeerstrook naast het enorme gebouw. Er heerst, zoals zo vaak bij kloosters, een serene sfeer. Of ben ik daar gevoelig voor? Mijn vader had me graag als non gezien, maar ik heb dat weten te voorkomen. De lagere Mariaschool was  onderdeel van het klooster in ons dorp en de zusters gaven les. Hele lieve, maar ook hele strenge soms.  En het kloosterleven was niet aan mij besteed. 

We wandelen rond het gebouw en als we de kerk binnen gaan valt mijn mond bijna open door het geweldig mooie altaar en priesterkoor. Schilderingen en beelden in prachtige kleuren en bladgoud maken het tot een fantastisch geheel. Het klooster Ermita Santa Eulalia (1575-1604) is niet voor niets een bezienswaardigheid. Er wordt een mis opgedragen en we schuiven even op een van de lege banken. Doordat er veel Latijns woorden gebruikt worden kan ik het volgen en we zijn vlak voor de communie. Na een van de gebeden komt de pastoor naar de aanwezige kerkgangers ..... 1 man ......en wij.  En geeft ons een hand en wenst ons vrede. We gaan weer even zitten en seinen dan naar elkaar dat we weer verder gaan en staan zachtjes op. Lammert is al buiten en we gaan weer verder. Een man, een werkman denken we, fluit naar zijn hond maar hij komt niet.....

We lopen verder en stappen weer in de auto. Het is maar een klein stukje  naar het centrum van Aledo en als we het straatje naar het oude centrum inrijden besluiten we eerst even de kroeg in te duiken voor een kop koffie. Want het is fris buiten. Het is zwaar bewolkt en het zal me niet verbazen als we straks nog een bui op ons hoofd krijgen.  Het is een echt Spaans kroegje. Er staat een grote teek  met een vitrine waarin bakjes staan met etenswaren, voor de hongerige klant en erachter de waard die vriendelijk groet. Drie dames zitten aan de bar. Vast even pauze, want nog geen twee minuten later stappen ze weer op. De eenvoudige tafeltjes en stoelen nodige wel uit om even te blijven. We bestellen koffie en cappuccino, en vragen de waard een foto van ons te maken waartoe hij graag bereid is.  Na een sanitaire stop rekent Lammert af, want we hebben nog geen bank gezien en besluiten met de auto naar het hoogste punt  te rijden in het centrum.

Louis parkeert de auto op een smalle strook en we lopen naar de het uitkijkpunt. Een geweldig uitzicht over de pittoreske vallei. We kunnen het Jesusbeeld op de berg net onderscheiden omdat het op die hoogte nog nevelig is. Het is een prachtig gezicht.  Als we over de vallei uitkijken zien  we groepjes huizen afgewisseld door vele witte vlakken; het zijn de kassen waar tomaten, druiven en ander fruit gekweekt worden. De hellingen van het gebergte rondom de vallei zijn redelijk groen.  De gemzen die eerder wel gezien zijn, lijken het gebied verlaten te hebben want we spotten er niet een. Nu is  dat niet eenvoudig door de schutkleur van de dieren, maar vaak zie je wel een groepje als je even goed zoekt.  We lopen het VVVgebouw binnen en in de vitrines staan mooie handgemaakte gebruiksvoorwerpen. Ook enkele attributen die gebruikt werden op het land. O.a. Een stok met een touwtje erdoor. De dame vertelt ons waarvoor het gebruikt werd. Men hing de lus in het touw om een bosje gras, trok het strak en het bosje gras werd uit de grond getrokken. Geen gewoon gras zoals bij ons maar van die Russen, zo noemen wij dat. Heel hard en scherp gras. Ik heb er eentje gekocht wie weet wat ik er nog mee kan doen als tuinvrouw. ;) Lammert was zo goed om het luttele bedrag van 2 euro voor te schieten want een bank hebben we ook hier nog niet ontdekt.

De aardige mevrouw van het informatiecentrum annex museum wil ons nog strikken voor een bezoekje aan het museum in de toren maar daar hebben we toch  maar van af gezien. De torre de Homenaje, had een strategische functie. Aledo is op een heuvel gebouwd, niet met het doel om de latere bewoners van deze aarde een mooi uitzicht te bieden, maar om het achterland voor indringers te behoeden. We wandelen verder en als we een gebouw zien waar wat vertier is besluit ik daar even te gaan vragen of er ook een bankgebouw is.  Het gebouw blijkt multifunctioneel te zijn want o.a. Het Gemeentehuis, de politie en nog andere gemeenschappelijke doelen worden van daaruit geregeld. Ik vraag de politieagent die net achter de pc in zijn piepkleine kantoortje duikt, of hij ook een bank weet. Er is een pinautomaat. Ga rechtsdoor en dan links. Muchas grazias! Maar de pinautomaat vinden we niet.

We gaan verder naar de kloof. We stappen weer in en door hele smalle straatjes verlaten we het centrum en rijden naar de parkeerplaats van het natuurgebied waar de kloof is.  We zijn een klien stukje te ver gereden en moeten over de blauwe brug terug.  Bij de parkeerplaats is een grote buitenkeuken met barbecues. Zo te zien wordt het regelmatig gebruikt. We parkeren pakken de rugtassen en gaan op pad. 

We lopen richting de kloof, blijkt en via een stevige trap dalen we af. Het is hier al geweldig mooi. De steile wanden van de uitgesleten bergen vormen een diepe kloof. Planten groeien tot over de rand en hangen naar beneden. Als we een stukje doorlopen wordt de kloof steeds nauwer en  door het vocht is er kalkaanslag gegroeid en het begin van druipsteen, stalagtieten, is te zien. Met verbazing lopen we verder. Ook Jannie en Lammert  die hier al eerder van hebben genoten, genieten opnieuw. Moedertje natuur is prachtig. En ook al  heeft de mens er ergens de hand in gehad, de natuur gaat toch weer zijn(haar) eigen weg.  We lopen naar het eindpunt. Voor vandaag dan. Want Jannie en Lammert hebben de vorige keer gebruik kunnen maken van een touw waarmee ze het hoogteverschil konden overbruggen. Dat hebben we nu niet en we lopen terug.  Het is ook te nat om een poging te wagen en het klimmend te proberen. Teruglopend zien we steeds weer andere figuren in de druipstenen wanden. We kruipen weer onder de laaghangende takken en twijgen door en  wandelen we de kloof weer uit. We gebruiken onze lunch op het plateau voor we verder gaan. Een paar werklui lopen ook even de kloof in en gaan dan weer weg. We hoeven hen niets te vragen want ze verstaan ons toch niet.  Het lijken werklui van de bosbouw of zoiets.  We gaan weer op pad, de zon schijnt intussen en via een smal  pad lopen we richting de kassen.

Onderweg klauteren we als een paar gemzen tegen de wand op en wanneer ik een beter plek zoek om omhoog te klimmen blijkt dat de aarde toch wel heel los is en er regent een halve emmer aarde langs mijn broek naar beneden en een deel  natuurlijk precies in de rand van mijn bergschoen!  Louis schiet de nodige foto's  om er straks weer een mooie reportage van te maken. 

Lammert vertelt dat we waarschijnlijk een rondje kunnen lopen, maar we besluiten als we bij een stuk land komen waar kassenbouw staat, terug te gaan omdat het nog een heel eind is.  We vinden een ander pad waarlangs we naar de overkant van de kloof kunnen lopen en klimmen en klauteren over stenen en rotsen, onder takken struiken door. Dat levert vast leuke plaatjes op en ook Jannie en Lammert fotograferen vele mooie momenten. Zo komen we weer op het plateau aan waar de trap naar boven weer begint. We gaan even op het bankje zitten en even later zien we een herdershond onze kant op komen. Het dier  is alleen en wanneer ik het roep zoekt het een mogelijkheid om op het plateau met de bankjes te komen. Hij vindt het en komt naar ons toe. Ik wil het wat water geven en op een deksel van Jannies snoeptrommel komt het voorzichtig dichterbij en likt even aan de deksel.  Hij loopt wat door en scharrelt wat rond in de hoop dat Jannie nog wat eetbaars heeft. Het dier heeft toch geen honger want een stukje appel lust het niet. Dan komt hij terug en likt het hele deksel leeg. Ik vul het bij en als ook dat op is likt het aan mijn hand. Waarschijnlijk het zout van het zweet eraf. Dan gaat hij aan Jannies voeten liggen en laat zich aanhalen. Het is een aandoenlijk gezicht en wanneer we wat later opstappen loopt het dier mee.  Een ander deel van de kloof is via een andere trap te bereiken en nog niet moe en nog tijd genoeg lope we naar  de trap waarmee we de kloof kunnen bereiken. We lopen naar beneden de kloof in en de hond gaat mee. We wandelen nog een stuk en ook hier hebben we een prachtig uitzicht op de veelkleurige en grillig gevormde wanden. We zijn nu met zijn vijven..... Want Rintintin  laat ons niet alleen. Zo genieten we ook van dit deel van "de kloof" en sjouwen wat later de trappen weer op en komen weer bij het plateau met de bankjes uit. Nog wat water zo uit de fles voor Rintintin en dan gaan we richting auto. De herder loopt achter ons aan en bij de auto houdt het ons in de gaten. We leggen de rugtassen in de auto en stappen in. Wanneer Louis wegrijdt....... rent  het naast de auto  mee. Het gaat ons allen aan het hart en als Louis gas geeft kan het dier ons niet meer bijhouden en blijft alleen achter. We vinden het sneu maar we gaan er vanuit dat het dier, goed doorvoed, vast ergens in de buurt een huis heeft waar het hoort.

Zo zijn we opweg naar het grote standbeeld van Jesus op de andere berg. De zon schijnt en we rijden de weg omhoog. Langs de kant staan in de berm tussen de vele grove dennen sculpturen die de Kruisweg  verbeelden.  Boven gekomen klimmen we weer uit de auto en lopen naar het immens grote beeld. Wat zal het hier een bloemenzee zijn als met Pasen de Kruisweg door  bewoners van Aledo gelopen wordt.  In de nis onder het beeld wordt het Mariabeeld geplaatst en in een processie wordt deze plechtigheid voltrokken. Denk ik.  Ook hier hebben we een prachtig uitzicht over de vallei en we genieten van het prachtige panorama. Wat later rijden we de berg weer af en Jannie en ik besluiten een stuk te lopen om foto's van de sculpturen te maken.  We maken ook nog foto's in het park waar Lammert en Louis gestopt zijn.  Er hangen grote zakken met dennenprocessierupsen en we letten goed op de rupsen niet te storen . En  dan gaan we " binnendoor"  weer naar Totana. We hebben wel trek intussen en zoeken naar een restaurantje. We zien werkers op het land druk doende de artisjokken te oogsten.  Een grote groep schapen graast een stuk land af waar net groente geoogst is. Wat overblijft  blijkt voor de kudde.  Wat later zien we een bar langs de weg en we stoppen. Lammert gaat vragen en ze zijn open, maar als we binnen zijn blijkt dat we voor een warme maaltijd nog een uur moeten wachten en daar hebben we geen zin in. We gaan weer verder. Een volgende gelegenheid dient zich aan en als  we, Lammert en ik, naar binnen lopen en vragen of we kunnen eten, dan blijkt het hier wel te kunnen...... Maar het is er zo vuil dat we dit niet zien zitten. Er zitten een groep kerels aan een tafel te kaarten en hun uitstraling is nu niet bepaald om blij van te worden. Er hangt een rokerige en bedompte sfeer en we gaan naar buiten en stappen weer in de auto. Op naar de Wok, is het advies van Jannie. Even een kop koffie bij hen en om half zeven naar de Chinees. Zo gezegd zo gedaan. Jannie heeft een lekker kopje koffie gezet en met een meelkoekje is onze eerste trek wat minder en kunnen we nog best even wachten tot half zeven. Lammert heeft de film van Nieuw Zeeland aangezet en we zijn even aan de andere kant van de wereld. Een  heerlijke copieuze maaltijd van de Wok,  met een lekker glas wijn, bier en water, en afgerond met een heel zoet toetje.  Dan komen Hans en Nolleke en Chris en Coby binnen. Ze zijn naar Cartagena geweest vertelt Nolleke en hebben er een nieuwe voortent gekocht. Ook zij sluiten een gezellige dag af met een etentje bij de Wok. We wensen hen nog een gezellige maaltijd en gaan richting auto. De fles wijn die we cadeau krijgen is voor Lammert en Jannie. Als we hen bij hun appartement gedag hebben gezegd en bedankt voor de fijne dag  gaan we naar de camping. De herder gaat nog even door me heen. Die man bij het klooster die zijn hond floot en die niet kwam. De herder helemaal alleen ........ Vluchtelingen in Europa .......wat zijn we toch gezegend dat we elkaar hebben, vrienden hebben, een huis, familie. Dankbaar dat we deze dag met elkaar beleven. Dank je wel Lammert en Jannie voor deze mooie dag.