Librilla Rambla del infierno route

Woensdag, 19-1-2022. Na een week van verjaardag van Maria, jeu de boulen, een nieuwe wasmachine kopen en installeren en uitproberen,  boodschappen doen, pot kaarten met Chris en Nel( ontzettend afgedroogd) en een nieuw koffiezetapparaat kopen, was het zo maar weer woensdag. Goed geslapen vroeg wakker. En het is best koud. 4,5 graad vanmorgen en nu bewolkt! Zou het droog blijven? Toch maar een paar laagjes aan en een sjaal mee. 10.20 uur vertrek ik, na Louis gedag gezegd ( gekust) te hebben naar de receptie waar de eerste wandelaars al staan te wachten. Het is nog koud, en het gesprek na de begroeting gaat voornamelijk over het feit dat het toch een paar graden kouder is dan andere jaren. De lange wandelbroek kan best aan nu. Ik ben blij dat ik warme thee meegenomen heb. Daar knap je wel van op als het echt koud is in de bergen. Het groepje is klein deze keer. Een paar campinggasten lopen niet mee, andere hebben afgezegd omdat ze visite hebben van kinderen en kleinkinderen. Met zijn achten gaan we op pad! Naar Librilla waar we de auto’s parkeren op een vlak stukje aan het begin van de wandelroute. Het eerste stuk is vrij vlak, zelfs een beetje downhill. ( We zijn immers een stuk omhoog gereden over een bochtige weg, welke Anny zonder enige moeite getrotseerd heeft.) Maar dan, ik had net de pas er goed in, roept Jozef dat we via een geitenpad omhoog moeten. Ik was er al voorbij gelopen. Dus een stukje terug. Anny loopt deze route liever om  het steile pad heen en als het goed is, treffen we haar na de klim. Het geitenpad is heel smal, meer een uitgesleten geul waar we omhoog klauteren. Het pad loopt steil omhoog en je moet goed uitkijken om niet terug te ‘roetsjen’. Mooi woord. Jozef is al boven en even later zijn wij er ook. Steeds even uitrusten en om je heen kijken want het landschap is prachtig. Zo klimmen we nog een stuk tot we weer bij het brede pad uitkomen. Anny is in geen velden of wegen te zien, maar volgens Chris komen we haar straks wel achterop. En ja hoor voor ons komt eerst een Spanjaard  met twee hondjes aangewandeld en even later staat Anny op het pad te wachten. Goed zichtbaar in haar blauwe jas. Gelukkig is er niks gebeurd, ( ik vond het niks dat ze een stuk alleen liep. Je weet maar nooit…. Je kunt ook op een vlak stuk vallen… en hoewel je er van uit mag gaan dat hier bijna niemand is…. je wilt geen narigheid…. )zo wandelen we verder, het is geen zware tocht, eerder avontuurlijk. We komen weer uit bij de Dam en lopen nu langs de rivier. De bergwanden zijn door de tand des tijds zo uitgesleten, zo bijzonder, dat we even genietend blijven staan. We lopen een stuk langs een bijna droge rambla met slechts hier en daar een plas water. Dit deel herken ik wel. We komen  een groep Spanjaarden tegen die de route heen en terug langs de rivier lopen. Er is kort een leuk contact als we zeggen dat we Nederlanders zijn. Een hartelijke begroeting volgt. Zo vervolgen we onze weg, steken de natte rambla een paar keer over tot we trek krijgen. Ik blijf nog bij de oversteek achter een tak hangen en lig voor ik er erg in heb op de oever. Gelukkig niks aan de hand.  Langs het pad lunchen we. Het is hier heel stil. De omgeving is echt heel bijzonder. Er zijn hele stukken van de bergwanden door regen weggespoeld en hebben deze veranderd in een grijze opgedroogde brij.  De wanden tegenover het pad hebben talloze gaten welke in het voorjaar weer door vele vogels bezet worden. Wat later gaat de route richting de diepe kloof. Geregeld maken we foto’s om ook de thuisblijvers mee te laten genieten. De bergwanden worden steeds hoger en indrukwekkender. Grillige vormen worden afgewisseld met enorme zuilen. En met wat fantasie zien we de wonderlijkste sculpturen, zo uniek, daar zou een beeldhouwer jaloers op worden. Enkele zuilen hebben hun oude krachtige vorm van enkele jaren geleden niet behouden en hebben slechts een fractie van hun indrukwekkende beeld overgehouden. We hebben er een heleboel gein over. Christine le duc zou er wel weg mee weten! We lopen nu een gedeelte van de route welke vlak is. Het pad is smal en kronkelt door struikgewas. Op Chris na heeft iedereen een lange broek aan wat nu wel zo prettig is. Zo lopen we richting de kloof. We hebben deze route al eerder gelopen behalve Frans en Klaasje. Voor hen is het allemaal nieuw. Zij genieten dan ook volop van dit avontuur. De kloof is zo prachtig! Planten hebben hun meterslange luchtwortels als een net gekamde haardos langs de wand laten hangen in een nis. De stapstenen zijn deels onder opgedroogde modder verdwenen. Na het smalle stuk van de kloof komen we weer op het pad en hier moeten we een steil geitenpad op. Daarvoor heeft Chris het touw mee genomen. Het helpt om het eerste hele steile stuk zonder problemen op te komen en wat later hebben we allemaal een pluim verdiend. Een handje hier ‘een kontje’ daar en hups we zijn er. Ook het tweede deel, gaat goed. Meestal heb je veel plezier van de stokken maar op dit stuk van het pad heb je er alleen maar last van. Makkelijker is het om je handen te gebruiken. Maar we zijn allemaal op onze eigen manier boven gekomen. We staan even bij elkaar en er wordt geadviseerd om toch even te controleren op teken….. en Jozef vertelt weer een mooi verhaal! Ik heb weer enkele woorden erbij geleerd, nee niet in het Spaans, gewone Nederlandse en een enkel Belgisch synoniem …. Al lachend bereiken we de auto’s en we zijn het er over eens: dit is een van de mooiste tochten. De route over de smalle bergweg, langs plantages vol citroen-  en sinaasappelbomen brengt ons naar de bar in Librilla waar we genieten van een fris glas bier, wijn, water, koffie… wat men maar wil. Dan volgt het laatste stuk van de route  naar de camping. Vanaf lunchtijd hadden we stralend weer. Nel vertelde het al en ze heeft gelijk gekregen, het werd een onvergetelijke, zonnige en vooral gezellige wandeling. Natuur wat ben je toch mooi….