Een prachtige wandeling

Half elf…. Iedereen die meeloopt vindt een plekje in een auto en we gaan op weg naar de startplaats. Niet naar de bronnen zoals ik eerder vertelde maar de bergen in….. en ik ben de plaatsnaam weer vergeten. Je weet wel, ‘een dingetje’ waar ik het eerder al over had. Rugzakken. Proviand en wandelstokken mee. Mondkapjes op.  We rijden Bolnuevo uit en komen na ongeveer 20 minuten via een smalle stijgende weg  op de parkeerplaats aan. Een steil pad vol los gesteente is om te beginnen al een uitdaging, maar de omgeving is echt prachtig hier en maakt de klim meer dan goed.  We wandelen je mag gerust zeggen klimmen een poos voordat het pad wat glooiender wordt. Er staat een stevige wind waar we af en toe wat hinder van hebben, maar ons plezier in het bergwandelen niet wegneemt. Fraaie uitzichten, de zon op onze hoofden en vooral gezelligheid maakt de wandeling weer echt de moeite waard. Af en toe houden we even een rustperiode zodat de groep weer bij elkaar is. Even een slok drinken… om je heen kijken om de indrukwekkende rotsformaties in je op te nemen.  Na nog een paar beste klimmetjes komen we bij de ruïne aan, waar we andere jaren ook pauzeerden. De vegetatie is behoorlijk gegroeid en de  trapjes van het huis waar we twee jaren geleden nog konden zitten zijn zo overwoekerd dat we er niet meer kunnen zitten. Toch vindt iedereen wel een plek op een steen of geïmproviseerd bankje en wie een krukje mee heeft,  kan wat comfortabeler van de rustpauze genieten. Nina, het hondje van Alex  komt snuffelend aangesjouwd en hoopt dat er ook wat voor haar bij is. Een klein stukje kaas dan maar….  Fruit, boterham en drinken smaakt best en na een halfuurtje gezellig bij elkaar zitten, nog  een fris snoepje genieten van Monique , een gedroogd abrikoosje van Klaasje en een zuurtje van An, stappen we weer op. We vervolgen onze weg… een bijzonder deel…. want hier wordt langs het pad groente gedumpt uit de kassen die in de omgeving staan. Helaas ook heel veel plastic bakjes. Treurig vind ik dat. Blijkbaar heeft men de al ingepakte tomaten met bakje en al in de natuur weggegooid. De geiten eten de meeste groente wel op, maar het plastic…. We begrijpen dit echt niet. Dan is Nina er tussenuit geknepen. Ze heeft vast iets geroken en Alex loopt een stukje terug en wij wachten even. Gelukkig vindt ze de weg weer snel terug en komt met Alex weer bij de groep. Na een minuut of tien zien we de eerste geiten. Het getingel van de bellen vermoedt een grote groep, en even later staat er een kleine bestelwagen op het pad en zie ik de geitenhoeder in rode overal op de berg staan met een soort roede van dadeltakken (of zoiets) in  zijn hand. Hij observeert de groep geiten en rijdt dan weer een stukje vooruit. De kudde van ongeveer 2000 dieren is indrukwekkend en vindt zijn weg en trekt zich ook niet veel van ons aan. Het is een mooi gezicht. De dieren rekken zich uit om van de struiken te kunnen eten en laten zich nauwelijks afleiden. Een paar kijken ‘schaapachtig ‘ in onze richting als we voorbij lopen. Ik maak gauw een paar foto’s en zie nog een geitenhoeder staan… midden tussen de dieren. Het staat hem goed. Een poosje lopen we gelijk op met de kudde. Wij op het pad, de geiten tussen de struiken. Dan scheiden onze wegen en de ‘berggeiten en - rammen’  die met de auto gekomen zijn lopen door de ‘rambla’ verder. Het pad gaat over op grote stenen en afgesleten rotsblokken. Af en toe moet je goed opletten waar je de voeten zet. Dan komt het laatste stukje bergpas en zijn we weer bij de auto’s. We kunnen weer een mooie enerverende wandeling bijschrijven in ons ‘wandelboekje’. We rijden naar La Proa waar we de afsluiting vieren met een drankje of koffie. Een bijzonder lekkere Aziatico valt mij ten deel. De laagjes zijn mooi zichtbaar en er zit een behoorlijke scheut Brandy en Liquor43 in. Heerlijk. En goed tegen stijve spieren. We rijden na een half uurtje terug naar de camping. Een ervaring rijker bij La Proa. Voor herhaling vatbaar! Ik kijk uit naar de volgende wandeling! Onze ‘geitenhoeder’ weet er vast nog wel 1. Fijne week allemaal