Wandelen........ambu......brandweer..........helicopter.........ziekenhuishei

Een prachtige dag, een mooie wandeling voor de boeg. Nolleke, Hans en Moira stappen in en Nikky de golden retriever kan in de achterbak. Hij weet het al en springt er zo in en ligt lekker op zijn matje. We rijden met vier auto's naar Pastrana.

Iedereen stapt uit de auto, de honden gaan mee en door een droge rivierbedding in een prachtige natuur lopen we gestaag verder en hoger. Enkele huisjes lijken bewoond. Een roedel honden blaft bij een huis en enkele ervan lopen blaffend de dogs van de groep achterna. Blaffende honden bijten niet! Gelukkig zijn ze niet agressief.

Het is prachtig weer. We lopen over grote door de jaren glad gespoelde rotsen van de rivierbedding en ook hier zien we enkele ruïnes.  Al kletsend en lachend vervolgen we onze weg. De fotografen die met ons mee lopen genieten van de mooie plaatjes die ze kunnen schieten. Ook Louis filmt stukjes voor ons eigen logboek. Je moet wel goed naar de grond kijken anders lig je zo. De rotsachtige grond vraagt om voorzichtigheid en af en toe staan we even stil om de omgeving in ons op te nemen en weer letterlijk even stil te staan bij de grootsheid van de natuur. De zon schijnt lekker en een jas is niet nodig. De vesten zijn al omgeknoopt en de waterflessen worden af en toe gebruikt om de dorst te lessen.

Na een uurtje zien we, voor de meeste van ons, een bekende ruïne en we zoeken een plaatsje om te zitten en daar genieten we van de lekkere boterhammen, drinken en fruit. Om ons heen ligt toch nog veel troep in de natuur. Lege flessen, plastic en bouwafval. Dat begrijp ik nog steeds niet. Wij nemen in ieder geval onze servetten en boterhamzakjes mee!  Na een goed half uurtje, gaan we verder. We hebben nog even door de kozijnen in het huis gekeken want een ruit zit er nergens in. Ongelooflijk dat dit huis hier staat te verkommeren. En wordt gebruikt door mensen die er alle troep achterlaten.

 Ik geniet. Het ruikt hier heerlijk naar tijm en rozemarijn. Ik pluk een klein toefje voor in de caravan. Mmmmm heerlijk! De rugzakken worden weer omgegespt en de wandelstokken weer ter hand genomen. Hupsakee, daar gaan we weer. Ik maak enkele foto's en een stukje film. Dan geef ik de camera weer aan Louis. Nog even een plaspauze? Ik loop toch achteraan dus na nog een bocht verdwijn ik even tussen de tijmstruikjes. ;) We wandelen verder over een redelijk goed begaanbaar pad, midden in de natuur en het is er zo stil.  Na nog een paar bochten hoor ik het geluid van een tractor en een jonge kerel is druk bezig de grond te eggen. Hij zwaait naar ons en wij zwaaien terug. Mooi werk om zo midden in de natuur bezig te zijn, tussen de heuvels en laaggebergte. We vervolgen ons pad naar beneden tussen de rozemarijn en tijmstruiken door.

Het pad is goed begaanbaar, maar wel met losse stenen dus opletten geblazen. En dat doen we ook. Nolleke waarschuwt bezorgd haar man voor het losse gesteente. En nog geen 10 seconden later is ze zelf de dupe en struikelt of glijdt weg,  over een steen. En het is helemaal mis. Ze heeft veel pijn en als we bij haar zijn, zegt ze dat ze het hoorde knappen. Dus actie nemen en 112 bellen. Iedereen helpt waar nodig en een groepje loopt naar de weg. Om te bellen bij het eerste het beste huis want het lukt mobiel niet om duidelijk te maken waar we zijn. De coordinaten komen ook niet overeen. Louis heeft de coordinaten op de zijne nog gecheckt met de telefoon van Nolleke. Peter kan Spaans en hij kan bij een huis laten bellen en zo dat adres als uitgangspunt doorgeven voor de  ambu. Dat is nog even lopen, maar dan kunnen ze ook de ambulance instrueren als die er aan komt. Erna en Moira lopen ook mee naar beneden. Henk en Jannie en Ineke  lopen halverwege. Tot  in de bocht zodat ze kunnen seinen en een groepje blijft bij Nolleke.

Lammert, onze gentlemen trekt zijn shirt uit en we maken een luifel met wandelstokken, zodat Nolleke wat schaduw heeft. Ze heeft veel pijn en ik ga achter haar zitten om haar te ondersteunen, later neemt Hans, haar man, het over. Want de stenen en de ongelijke grond vragen wel wat stevigheid van je eigen billen. Arme Nolleke, ze zit al zo lang te wachten op die harde grond. Het duurt al een poos en er komt nog geen seintje dat er activiteit is op straat. Dan blijkt dat niemand de telefoons heeft gecheckt op nummers en kunnen we elkaar niet bereiken. Gelukkig heeft Peter zijn vrouw Annie op de camping gebeld en zo een schakeltje gemaakt naar Marijke en via haar naar de mensen op de berg.  

Daar hebben we allemaal wat van geleerd!! Als de ambulance eindelijk is gearriveerd blijkt dat deze niks kan uitrichten want hij kan niet bij ons komen. Nu wordt de brandweer ingeschakeld als alternatief en komt  er een wagen. Alleen een fourwheeldrive kan bij ons komen. En het duurt maar....Ook de helicopter met trauma-arts is ingeschakeld. Maar zoals later blijkt kan die ons niet vinden, onduidelijkheid over de coordinaten  ?? . Nolleke voelt zich niet lekker en het duurt ook verschrikkelijk lang. Ik spreek met haar af niet meer te eten en te drinken, voor het geval dat..... Dan seint Jannie, de brandweer is er. Eindelijk zien we ook  de heli en deze cirkelt nog een keertje boven ons en landt  dan dichtbij. Jannie heeft een poos op de top van een heuvel gestaan en later Louis ook, die door de enorme windkracht die de rotors veroorzaken zijn petje in de bush zag verdwijnen. En het ligt er nog ergens! Henk wijst de brandweerwagen de weg en deze komt achteruit het pad opgereden. Jannie zorgt er voor met Lammert dat de honden beneden blijven, want NIKKY HEEFT GOED IN DE GATEN DAT ER WAT MIS IS. Ook Sissy  voelt het. Het is inmiddels twee uren later..... De arts stabiliseert Nolleke samen met de verpleegkundigen en haar voet en enkel worden ingepakt. De arts twijfelt of het wel gebroken is. Is het wel zo dan is het een mooie breuk..... De nodige papieren worden ingevuld, en  Nolleke krijgt een injectie tegen de pijn en dan zijn ze zover om haar in de wagen  te helpen.

Er wordt ook gelachen tijdens de uren durende wachttijd, Nolleke wilde wel in de helicopter! Er worden sterke en minder sterke verhalen verteld en er wordt gezorgd dat Nolleke het zo comfortabel mogelijk heeft.

Eindelijk zit ze in de auto en rijden ze het pad af naar de weg waar Nolleke overgebracht wordt naar de ambu. Hans mag niet mee. Dat is hier even anders dan in Nederland. De wandelaars lopen samen terug naar de auto's  en praten nog even na. Nikky wil niet naar de auto komen en blijft op 20 meter in de berm liggen......ze mist Nolleke nog!!! Hans haalt haar op en stelt Nikky gerust. Ze kijkt nog even in de auto maar dan loopt ze mee en springt achterin. Geweldig lief dier toch! 

Er is Prima ! samengewerkt, Iedereen heeft zijn of haar steentje bijgedragen en we hebben o.a.  geleerd dat we de telefoonnummers moeten uitwisselen. Hans moet nog even naar de camping voor de noodzakelijke papieren en de hond terugbrengen. We rijden in colonne terug en wat later brengen we  Hans naar het ziekenhuis in Cartagena.

Na wat navraag en geduldig wachten zien we Nolleke weer terug. Wat is ze blij ons te zien.  Weer geduldig wachten tot de uitslag gegeven kan worden. Eindelijk kunnen Hans en Nolleke naar de arts. Nolleke moet geopereerd worden. Het been is gebroken en er komt een plaatje in. Dat valt even goed tegen. Na twee nachten mag ze weer naar huis. Vanmiddag hebben Louis en Hans haar weer opgehaald.

De camper is nu uitgerust met een stevige houten opstap. Jan van Loes is direct op zoek gegaan naar materiaal en heeft een prima opstap gemaakt. Misschien kan Nolleke straks met de krukken zelf de camper in en nu kan ze achterwaarts zittend de camper inschuiven. Wat fijn dat ze er weer is en nu rustig genezen kan op haar vertrouwde plek. Tonnie zorgt voor extra kussens en Nolleke kan nu haar plekje zo inrichten dat ze  zowel binnen als buiten lekker kan liggen of zitten.

De nasleep zal nog veel energie vragen van Nolleke en Hans maar met vereende krachten komt het weer helemaal goed. Geweldige vrienden  hebben we toch hier. Waar we graag iets voor kunnen en willen doen.  Sterkte Nolleke en Hans, jullie zijn kanjers en het komt weer goed. En iedereen wil graag een steentje bijdragen.  Ineke bedankt voor de soep Tonnie voor de heerlijke hachee a la  Tonnie.

Ons motto:  YOU NEVER WALK ALONE. .......Letterlijk en figuurlijk!  

En zo breekt er weer een nieuwe dag aan.